Nadat wij de vouchers hadden uitgedeeld kregen wij deze eerste opdracht van onze collega Pearl.

In Cape Town ontmoeten wij Clive, hij is een anesthesioloog in een ziekenhuis in Pretoria, een stad wat grenst aan Johannesburg.  Aan het einde van onze reis in Zuid  Afrika nodigde Clive ons uit in zijn huis waar wij een paar nachten bleven. Wij hadden het over onze opdrachten en hij vertelde dat er een afdeling is in het ziekenhuis waarin hij werkt met besmette HIV kinderen. Gelijk de volgende dag heeft hij informatie voor ons verzameld en toestemming gevraagd of wij langs mochten komen. We kregen een lijstje met namen, het geslacht en de leeftijd van de kinderen die besmet waren.

Elton (jongen op mamma’s schoot) 2,5 jaar

Simon (jongen geel shirtje) 6 jaar

Hannah (meisje) 9 jaar

We pinde het gedoneerde geld van Pearl en n.a.v. de leeftijden kochten we de cadeaus.Voor Simon kochten wij een bestuurbaar auto-tje, die hij vanuit zijn bed kan besturen. Voor kleine Elton een leuk apparaat met allemaal knopjes, lichtjes en geluidjes. Voor Hannah een speelgoed keyboard en een dagboek met een slotje. Naast deze cadeaus hadden we veel kleine cadeautjes zoals  knuffelbeertjes, balonnen, snoepjes, boekjes en cadeaupapier om alles leuk in te pakken.

Daar gaan we! Wel een beetje spannend omdat je niet weet in welke staat je de kinderen ontmoet en je wilt natuurlijk niet overkomen als een nieuwsgierige toerist. Gelukkig had Clive al gesproken met de zuster en het een en ander verteld over deze opdracht. Na een half uur rijden kwamen we aan in het  Mamelodi Hospital.

Bij de security deden ze moeilijk over onze camera’s, want het is verboden om je camera mee naar binnen te nemen i.v.m. de privacy van de patiënten. Na onze uitleg over onze website en het doel van het bezoek en na het invullen van een formulier mochten wij de camera’s toch meenemen maar niet gebruiken...hmmm..

Op de afdeling wisten de zusters dus al dat wij kwamen en vertelde wij nogmaals wat we kwamen doen en vroegen hier opnieuw of we foto’s konden maken voor bij ons verslag. Er gingen wat telefoontjes heen en weer maar uiteindelijk mochten we foto’s maken, mits wij toestemming kregen van de ouders. Dit vonden wij niet meer dan logisch. Samen met de zusters bliezen wij de ballonnen op en kregen wij allebei een mondkapje om. Eindelijk mochten wij dat gaan doen waarvoor wij zijn gekomen.

Als eerst bezochten we Hannah . Zij was helemaal alleen en pas een paar dagen in dit ziekenhuis. Voorheen lag zij in een ander ziekenhuis. Het was bezoekuur, maar haar ouders waren er (nog) niet. Zij lag dus alleen ze was heel zwak, ze had weinig energie, hierdoor bewoog ze heel langzaam. We legde de cadeautjes op haar bed en zodra haar ouders kwamen zal ze deze openen (helaas hebben wij geen foto’s van Hannah omdat haar ouders er nog niet waren en dus geen toestemming hadden). Je zag dat ze verrast was en kregen een kleine glimlach van dr.

Naast haar lag Simon, ondanks zijn besmetting is het een heel vrolijk mannetje. Zijn moeder was er wel en ze waren helemaal verrast dat wij langs kwamen met cadeautjes. Hier het verhaal kort uitgelegd, want wilden niet te veel van hun bezoektijd in beslag nemen. Simon vond het helemaal geweldig en leefde op. Hij raakte ook niet uitgekeken op de ballonnen en bleef maar kijken naar de camera, geweldig om hem zo blij te zien! Cadeautjes werden direct uitgepakt en hij was super enthousiast. Hij ging helemaal juichen en hield zijn auto boven zijn hoofd alsof hij een wereldbeker had gewonnen, SUPER schattig!

Als laatst mochten wij naar de kleine Elton. Hij was klein, veel te klein voor zijn leeftijd en brood mager. Je zag dat deze nare ziekte hem helemaal in zijn macht had. Wij gaven hem zijn cadeautje, maar hij had geen kracht om deze aan te nemen en zijn moeder nam het voor hem aan. Ook hadden wij snoepjes meegenomen van die klein zakjes van Haribo, je kent ze wel. Deze pakte hij wel meteen aan en het ging met plastic en al zijn mondje in maar zijn mama corrigeerde dat gelukkig en verwijderde het plastic J. Wij werden meerdere keren bedankt door zijn moeder voor dit leuke cadeau. Ze vroeg zelfs of ze het cadeau mee mocht nemen naar huis of dat het ook voor de andere kinderen was.

Ook hadden wij een berg snoepgoed meegenomen voor de niet besmette kids maar die wel om en ander reden in dit ziekenhuis lagen. Ook hier weer blije gezichtjes. Prachtig om te zien!

Toen wij wegliepen kwam er een jongetje helemaal de gang opgerend om ons gedag te zeggen en ons een handje te geven.

Pearl, alle credits naar jou! Dank je wel namens de ouders, de kids en de zusters.Ook een bijzonder dank je wel namens ons! Zonder jouw bijdragen hadden wij dit waarschijnlijk niet mee mogen maken. Het heeft ons enorm veel energie gegeven om ook de volgende opdrachten tot een succes te maken, want dat was het, een succes! Missioncomplete!

Heel veel brasaas en lobbie van ons!

San&Gur